काही अर्धवटच राहिले...💔💕!! ... नियतीचा डाव अर्धवटच!!

काही अर्धवटच राहिले...💔💕!!

       ... नियतीचा डाव अर्धवटच!!

       घरात तशी नेहमीपेक्षा थोडी घाईगडबड चालू होती. घरात छोटी पूजा आणि त्यानंतर गेट-टुगेदर असा छोटासा कार्यक्रम घ्यायचे ठरले. पूजा झाली. सगळी घाई गडबड थोडा वेळ का होईना थांबली.

       पूजा झाल्यानंतर महाराष्ट्रीयन पोशाख स्त्रियांनी परिधान करायचे ठरवले. त्यानुसार तयारही होत गेली. नऊवारी सोबत दागिन्यांची पेटी ही बाहेर निघाली.

        तिला कितीतरी वर्ष झाले होते या पेटीला हातच लागला नव्हता. अडगळीत एखादी वस्तू जशी ठेवावी तशी अलमारी मध्ये ती ठेवलेली होती. माहित नाही इतके वर्ष होऊन सुद्धा तिला कधी open केलीच नव्हती.

     पूजेच्या निमित्ताने आज ती बाहेर आली. क्षण कसे भराभर निघून जातात हे त्यावेळी कळले. दागिन्याची होश नसलेली तरी एक अनामिक ओढ त्या पेटीकडे होती.

      तसे पाहिले तर नवीन नऊवारी घातली होती. हातात कंगन, डोळ्यात काजळ, पायात पैंजण,गळ्यात सोनेरी दागिने, लिपस्टिक, सर्व काही होते तुझ्या आवडीची माझी अशी कधी आवडत नव्हती.

      सगळे तुझ्या आवडीचे..💕!! पायापासून केसात माळलेला गजरा पर्यंत सर्व काही तुझ्या आवडीचे. काही अस्तित्व आहे वेगळे असे कधी वाटलेच नव्हते. पण आज स्वतः स्वतःला आरशात बघताना काहीतरी कमी जाणवत होते.

          मी बघत होते सर्व काही त्यातले होते. तरीही काहीतरी रिकामे रिकामे वाटत होते. स्वतः स्वतःला आरशात बघताना पूर्णत्वाची जाणीव करून देत होती. सौंदर्याची पण काहीतरी कमी वाटत होते.               कपाळावर टिकली होती. डोळ्यात आय लाइनर... काजळ होते. ओठांवर लाली होती. खानवटीवर काळा तीळ होता;  काळा पेन्सिलने केलेला. गळ्यात एक- दोन  नाही  चांगले चार-पाच महाराष्ट्रीयन दागिने होते. नथ ही होती तिच्याच जागेवर...!!

       हातात बांगड्यांचा आवाज होता. पायात वाजणारे पैंजण होते. हाताला नेलपेंट होते. गोंदून घेतलेले नावही आज अधिकच जवळचे वाटत होते. सर्व काही होते.  तरीही काहीतरी खालीपण मात्र नक्की होते.

         डोळ्यातल्या अश्रूंना थांबवताच आले नाही. गळ्यात नव्हते ते मंगळसूत्र..... कपाळात नव्हते ते कुंकू ......पायातली जोडवी ही नव्हती .....हातातला हिरवा चुडा आपला नाही ही भावनाच किती दुःखमय होतील.

         मनाला रिकामा मनाला भरण्यासाठी सौंदर्याची भर घालत होती पण रिकाम्या मनाला  माहीत असावे हे सौंदर्य वरवरचे. बाईपण त्या काळा मन्यांनी... मन्यांनी सजलेली असते. जोडव्यांनी सजलेली असते.

        त्या कुंकवाने सजलेली असते. बाई पणाचे सौंदर्या त्यात असते. त्या दिवशी कळले तू होतास तेव्हा कधीही या सौंदर्याचा हेवा वाटला नाही. मॉडर्न जगाच्या मॉडेल फॅशनमध्ये स्वतःला इतक्या आधुनिक केले होते हे सौंदर्य म्हणजे वरवरचे हे सौंदर्य मध्ये रूढी परंपरा यामध्ये स्वतःला जखडून ठेवणारे वाटत होते.

        पण आता हे रिकामा - रिकामा सौंदर्यने डोळ्यांच्या अश्रूंना थांबू देत नव्हते. तुझा झालेला तो पहिला स्पर्श मनाला रोमांचित करून गेला. पण त्या आठवणी आता नको आहे. तू नसण्याची जाणीव आता नको आहे.

       कारण मनाने ते स्वीकारले आहे.जबाबदारीची जाणीव आहे. इतकी आहे की त्या जबाबदारी समोर हे सौंदर्य रिकामी रिकामी वाटत असले तरी जबाबदारी नावाचा एक दागिना सोबत आहे आणि तो 24 तास सोबत असतो.

          या जबाबदारीच्या दागिने समोर कुणाच्याही नावाच्या मंगळसूत्राला जागा नाही. जबाबदारी तू घेतलेली अर्धवट सोडून गेलेला....अ...  डावा हा जबाबदारीच्या नावाने संपूर्णपणे वाटेला आलेला.

         आयुष्याच्या शेवटच्या क्षणापर्यंत या रिकाम्या सौंदर्याने पेलत राहील. काही क्षणासाठी वाटून जाते पण अर्धवट सोडलेला डाव हा कधीही पूर्ण होऊ शकत नाही. खेळामध्ये दुसरा कोणी आला तरी...?             कारण तो खेळ परत नव्याने चालू करावा लागतो. अनुभवाची शिदोरी इतकी मोठी असते त्या खेळातही कदाचित आधीचा अर्धवट डाव सतत समोर येत असावा.

        असो आज आरसा ही हसला.  गालावरच्या खळीला बघत. ओलावलेले नयन आणि हातातल्या बांगड्यांचा आवाज इतकेच फक्त सुंदर संगीत चालू होते....!

         आणि तुझा तो शेवटचा शब्द "जबाबदारीने वाग", बस तेच शब्द आज दागिना आहे. सौंदर्याला पूर्णत्वास नेण्यासाठी. सुखाची व्याख्या काय करावी माहिती नाही आणि दुःखाची व्याख्या काय करावी माहित नाही. कारण दोन्हीही आपापल्या परीने आयुष्यात येऊन गेले.. येत आहे.

        कुठेतरी वाचले होते मोर नाचतानाही रडतो आणि राजहंस मरतानाही हसतो म्हणजे सुख आणि दुःख याचे व्याख्याच करता येत नाही. आपलेच प्रतिबिंब आपला शत्रू असतो. दुःखात आपल्याला किती गुंतवून ठेवतो की कदाचित आपण त्या दुःखाच्या वर जाऊ शकत नाही आणि गेल्यास रूढी  प्रथा परंपरा या सर्व आहेत.

        परिवर्तन ही काळाची गरज आहे. परिवर्तन ही आपल्या प्रगतीची गरज आहे.  वर्तुळ हा गोल असतो पण तो काढण्यासाठी एक मध्यबिंदू काढावा लागतो. सुखदुःख ते मध्यबिंदू असते. शब्दांची रांगोळी खूप झाली. स्वतः स्वतःची आताची रांगोळी सजवावी लागले. रंगबेरंगी रंगांनी...!!

      गेलेली वेळ आणि क्षण परत येत नाही पण आता असलेला वेळ आणि क्षण आत्ता आपल्या जवळ आहे. तो हसून त्या परिवर्तनवादी आधुनिक पायऱ्यांवर चढायचे.  तिथे परिधान केलेले सौंदर्य रिकामे वाटणार नाही. त्या पायऱ्यांवर चढायच त्या पायऱ्यांवर कुणीही प्रश्न करणार नाही.

       आधुनिकतेच्या पायऱ्या अशावेळी वरदान ठरतात. आधुनिक फॅशन संस्कृती वरदान ठरते. त्या बुरसटलेल्या विचारसरणीवर ज्या आपण स्वतःच स्वतःभोवती गुंडाळून ठेवलेल्या असतात. आधुनिकता माणसाला प्रत्येक गोष्टीकडे नवीन पद्धतीने बघण्याचा दृष्टिकोन देतो. हा दृष्टिकोन त्या पायऱ्या आहेत, तिथे कोणीही बंदिस्त नाही.                    स्त्रियांच्या वाटेला हे बंदिस्त पण इतके आले आहेत की, त्यातून मार्ग काढत काढत आजची स्त्री आधुनिकतेच्या त्या पायऱ्यांवर चढली तिथे तिला मुक्त स्वातंत्र्य आहे. कधी - कधी मुक्त स्वातंत्र्य एक नवीन बंदिस्तपणा आपल्याला देत आहे का असेही वाटून जाते.

        आधुनिकतेच्या पायऱ्या स्त्रियांसाठी खरंच वरदान आहे आणि रुढी प्रथा परंपरा ज्या सार्वजनिक स्तरांवर महोत्सव पद्धतीने साजरे केले जातात त्यावेळी कदाचित स्त्रियांच्या मनात कुठेतरी न्यूगंडायची भावना त्यांच्याही नकळत निर्माण होऊन जाते.

        स्वतः स्वतःशी संवाद मग तो नकारात्मक असो या सकारात्मक पण कधी काही त्यांनीही या महोत्सवाचा भाग होता. हे मात्र विसरता येत नाही.         अर्धवट राहिलेला डाव परत मांडता येतो हे जरी खरे असले तरी," जबाबदारीचा दागिना", हे करू देत नाही. कारण ती स्त्री असते... स्त्री म्हणजे त्यागाची मायेची मातृत्वाची देणगी असते.                     जबाबदारीचा दागिना त्यामुळे अधिक जवळचा वाटतो.

        पेटीतली नऊवारी, दागिने, (तुटलेले )वाढलेले मंगळसूत्र, त्या दिवसाची कहाणी सांगून जाते तिथे डाव अर्धवट नियतीने ठेवलेला होता. कुंकवाची डबी ही तशीच भरलेली.... फोडलेल्या बांगड्यांचे काचेही तसेच संग्रहित ....त्या पेटीत!

         नऊवारी लग्नाची. कुंकवाची डब्बीही लग्नाची. फोडलेल्या बांगड्या ही लग्नाच्या. जबाबदारी मात्र आत्ताची. रिकामे पण ही आत्ताचे आणि जिवंतपणाही आताचाच. कारण त्यानंतर सुखाची वाट कोणती माहीतच नाही.

       नऊवारी जाळून टाकायला पाहिजे आणि असे कितीतरी विचार त्या क्षणाला येऊन गेले. 

वेळ होत होता, सजले ... आधुनिक पद्धतीने... मिरवले ..... आधुनिक पद्धतीने याच आधुनिक महामहोत्सवात एक स्त्री म्हणून! सजलेली नियतीने डाव अर्धवट ठेवला तरी काहीतरी विचार करूनच ठेवला असावा.

      वाईटतही चांगले असते हे सांगणारी आपली संस्कृती." झाले गेले निघून गेले आहे ते आपले आहे," या म्हणी प्रमाणे आधुनिकतेच्या पायऱ्यांवर एक एक पायरी चढत राहायचे आणि रिकामे मन नवीन गोष्टींमध्ये गुंतवून भरत राहायचे.

        हातातला बांगड्यांचे सुरेख संगीत मनाला प्रफुल्लीत करीत हळूच गालावर खळी पडली नवरीला मॅचिंग टिकली शोधत नाकात नथ घातली आधुनिक पद्धतीची हसत...!!

✍️©️®️सविता सूर्यकांता तुकाराम लोटे 

          ब्लॉग हे माझे शब्दांचे घर आहे. मला सुचेल रुचेल पचेल यात मी माझ्या भावना व्यक्त करते. शब्द स्वरांच्या या देव उंबरठ्यावर आपले स्वागत आहे. देव उंबरठ्यापर्यंत आलाच आहात तर, इथे समाधान व तुमच्या मनातला असंख्य व्यथांना भावनेला शब्द मिळतील.

          आवडल्यास फॉलो कॉमेंट्स आणि शेअर करायला विसरू नका...!💕❤🌹

लेख  स्वलिखित आणि स्वरचित आहे. आवडल्यास लाईक आणि शेअर करायला विसरू नका.

       कमेंट बॉक्समध्ये आपले विचार आपल्या सूचना गोड- कडू दोन्हीही शब्दात नक्की कळवा आणि मनातील विचारांना शब्द द्या..!❤

        आजच्या लेखा संबंधीची माहिती तुम्हाला आवडली असल्यास शेअर आणि लाईक करायला विसरू नका.माझे पेज कसे वाटले हे कमेंट बॉक्समध्ये नक्की कळवा. 

        तुमची येण्याची जाणीव प्रतिक्रिया असतात. काही चुका आढळल्यास कमेंट बॉक्समध्ये नक्की कळवा...!!❤💕 धन्यवाद!!!!

©️®️✍️सविता सूर्यकांता तुकाराम लोटे  

         आपल्या येण्याची जाणीव आपल्या प्रतिक्रिया  होय. आपली प्रतिक्रिया कमेंट बॉक्समध्ये जरूर नोंदवा आणि लाईक आणि शेअर करायला विसरू नका .

       If you liked today's accounting information don't forget to share and like. Make sure to let me know how you feel about my page in the comment box.

 You have a conscious reaction to come.  If you find any mistakes, please let me know in the comment box...!!❤💕 Thank you!!!!

    ©️®️✍️Savita Suryakanta Tukaram                Lote

 Aware of your arrival, your reaction is yes.  Please leave your feedback in the comment box and don't forget to like and share.

==========================================================