savitalote2021@bolgger.com

शुक्रवार, ९ एप्रिल, २०२१

अश्रू

       अश्रू 
गोरेपाण जगात जगताना 
लपवावे लागतात नेहमी  
क्षितिजापलिकडे असलेल्या जगात  जगण्यापेक्षा
क्षितिजा अलीकडे जगात जगावे लागते 
पणतीलाही जळावे लागते 
भविष्यातील अंधाराला घेऊन
 हसत हसत मरावे लागते 
                           अश्रुंच्या संगे 
गोरेपाण जगात जगताना 
लपवावे लागते नेहमी 
तरीही, 
सुखा:सोबत असते तेच 
आणि 
दुःखा:सोबत (बरोबर )तेच 
आयुष्याच्या जमा - खर्च करतांना 
शिल्लकही तोच राहतो 
आणि हिच्याही तोच असतो 
गोरेपान जगात जगतांना

     सविता तुकाराम लोटे 

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

माझ्या वेलीवर ( दलित साहित्य कविता)

*** माझ्या वेलीवर *** माझ्या वेलीवर वेदना होत्या  बाबासाहेब तुमच्या वैचारिक आलिंगनाने   अश्रूचे सोने झाले  देहाचे मंदिर झाले  सुकलेल्या शरीर...