कॉपीराईट

 mi ani mi कॉपीराईट Savita Tukaram lote

नवं-प्रफुल्लीत

नवं प्रफुल्लित 

    मनातली गाणं आणि बाहेरील गाणं (म्हणजे तोंडाची बडबड त्याला सूर नाही की ताल नाही तरी म्हणायचे गाण) तसे बाहेरील गाणं यात किती फरक दिसतो. मनातील गाणं मनाला आनंद देतो मनाला वेडेपिसे करून टाकतो. आनंदाने मन प्रफुल्लीत होत जाते. कधीही न विचार केलेले सगळे कसे करून टाकते.

          नवं उमलत जाते. जुने पुसत जाते नव फुलताना कितीतरी वेळ उमलत राहतो. गालावरील हसू पाणावलेले हसरे नयन, लाजेने लाल झालेले गाल! मखमली पडद्याने नवं फुलविण्यासाठी तयार झालेली... मनातील गर्दीतल्या कोप-यान कोप-या फुलविण्यासाठी तयार झालेला. तरी पण त्यावर सतत रागाने आपले सामर्थ्य निर्माण करून ठेवलेल्या 

त्याला सुद्धा लाजेचे रंग येतो. नवं प्रफुल्लित फुलतांना!!

        नवं प्रफुल्लीत फुलताना मनातील भाव कुठेच जात नाही. शब्दांची सोनेरी सर्व कुंपणे बाजूला सारून हळुवारपणे फुलू देतो. मनाला आणि नकळत गाणं ओठाबाहेर निघून जाते, कसेही... क्षणोनीक्षण आरशात पाहतांना आपल्याच आपण नवीन वाटत असतो पापण्याआड डोळे दडलेल्या असतात. 

        आरशात पाहताना  हळुवारपणे आपण आपले विचार नाहीसे करीत असतो क्षणात प्रफुल्लतेचे स्वप्न फुलवीत असतो मनाला चिवचिवाट आवडत असते. अंगणातील मस्ती करणारे मुलांचे शब्द आपले असते. मनातील मातीत मिसळून हिरवळीचा लांबचलांब वाटा मनात तयार होतात. ती थंडगार न वाटता रोमँटिक वाटत असतं. मनातील भावगंध चिंब भिजलेली असते.

        खरंच आपण फुलवीत नसताना तेव्हाही फुलत असतं टेकडीवरील मंदिर सुद्धा कधी आपले वाटत. सगळं नवं वाटत असते रोज येणारे नव वाटत असते ध्यानीमनी नसताना भेटणारी व्यक्ती नवीन वाटत असते नवं आणि नवं फुलताना असलेली वस्तू आणि नसलेली वस्तू यात फरक नसतो. हवेतील गारवा ते करू देत नाही. 

       मावळतीचा सूर्य ही मनाला आनंदीआनंद करून देतो. मग काचेवरील पाण्याचे थेंब खाली येताना आपल्या आपले वाटते,' आठवणी थेंब   वाटतात', ते'..... नवं फुलत असतांना आपल्यालाच पायातील पैंजण काढून वाजवीत राहणे.  तसे सतत करत राहणे.

       आवाज मनाला प्रफुल्लित करीत असते. पायातील पैंजण बेडी म्हणणारे मन आता मनाला हवे हवे असते. क्षण सामोर जातांना ते क्षण मात्र ओंजळीत साठविलेले असतात. सांजवेळेची कातरवेळ हवी हवी असते. क्षण फुल होऊन नाचू लागतात😀 नवंप्रफुल्लित  फुलतांना.

      क्षण मोकळ्या आकाशाखाली फिरत राहते आपणच आपल्याला विसरत असतो. थांबलेल्या क्षणाला... कधीही सोडून घ्यावे वाटतच नाही पण का द्यावे सोडून? नयनातील पाऊस थेंब होऊन वाहत राहते. नयनावाटे  निघून जाताना पावसाचे थेंब ओंजळीत तोलून त्यांचे मोती ते अलगद ओंजळीत घेऊन नवं फुलत राहत. ते का निघाले कळत नाही. दाटलेली नयनांना सांगावे, हे आपलेच आहे तरी साठवून ठेव. फुलणार आहे 'नेहमी',वेळ लागत असला तरी!

      नवं फुलत असते. नव्हो नवं फूलवावे लागते. मनात प्रत्येक क्षण उमलत असतात मनावरील रांगोळीमध्ये रंगबिरंगी रंग भरले जाणार आहे. भिजलेल्या नयन आपले असले तरी मोती आपले नसते. नकळत आलेले पाणी सुद्धा आपले नसते. नवं सर्व फुलत असतांना आपले असते. 

          मुद्दाम राखून ठेवलेले क्षण आपले असतात. उमलते क्षण आपले असतो...क्षणात माया दाटून आलेली आपले असतात. नयनातील ढगाळ आभार आपले असतात. डोळ्याभोवती आलेले आपले असतात कुठल्याशा एका क्षणाला फुलले म्हणजे सर्व जुने होतात नव्हे!!  कुणाचीही नजर चुकवून  फुलविता येत नाही. नवं फुलत असते. रंग गंध नाद स्पर्शसोबत!

      नवं फुलवित -फुलवीत मनाला फुलवावे लागत नाही. सहज फुलवीत राहावे .पुन्हा शब्दांचे जाळे विणावे. उगवत असेल तर उगवू द्यावे. सर्व दिशा फुलवीत असते. अश्रूंची सर नवं प्रफुल्लित फुलवीत असते फुलवीत रहावे...नवं प्रफुल्लीत फुलतांना!!!!!😀😀😀😀

                     सविता तुकाराम लोटे 

            16.2.2008

(सर्व चित्र गुगल वरून घेण्यात आलेल्या आहे)

 

विरह

           भर वेगाने जीवनाची गाडी चालू राहते... ती गाडी आपल्यामध्ये एक चौकट  घालून  घेतात त्याच चौकटीमध्ये आयुष्याच्या शेवटचा टप्पा गाठावा लागत असतो . 

      अगदी श्वास  घेता आला नाही तरी अगदी प्रदीर्घ चौकट आपल्या भोवती गुंफली जातात. दिशा सोनेरी असतात की काटेरी कळत नाही. चौकट आपल्यालाच मागे ओढीत असते की पायांमधील शक्ती नाहीशी होतात . पुन्हा खेळ वादळ वारा वार्‍याशी. पुन्हा वणवा शब्दांशी ... पुन्हा नवीन खेळ मांडण्यासाठी धडपड आता जायचे कुठे?  सांजवारा गार गार येऊन  तेजेमय हळुवार फुंकर घालून जाते.

   अशा दिवसात कोणाला यायचे असेल तर ती येत नाही!  एक तर आपणच आपणच आपल्या मध्ये गुंतून जात असतो स्मृतीचे अंकुर आपल्यामध्ये गारवा निर्माण होऊ देत नाही ...'नवीन', विरह! 

            दुपार नको असते...  ते संध्याकाळ नको असते... ती नको असते पण का मनातील विरह नको नको म्हणते पर्यंत खुदकन हसवले जाते. जीवनात वादळी वार्‍यानांबरोबर वातावरणच का येत असतात. हृदयाने स्वप्न पाहिले...ते तुटल्यानंतर मन थरथरले. किती समजावे लागत आहे.  विचार मन बंदिस्त करीत आहे. विचारांमध्ये गुंतवून जाता आहे...तू निघून गेला...विचारामध्ये एकच मी काय साध्य केले... आणि मी काय वजा केले ... वजा तर जीवनाचे सुखद क्षण पण साध्य काय केले? गळून पडलेले स्वप्न ...मिटलेले डोळे आणि पाषाणा सारखे हदय!

     जीवनात वेळेने अशी परिस्थिती आणून ठेवली की त्यातून बाहेरही जाता येत नाही.त्या सोबत राहता ही येत नाही. जीवनात अंधारालाही ओळखता येत नाही असे क्षण विरहाने दिले. 

तहानलेल्या जीवाला ना पाणी आणि ना ओलावा ...अंधाराची सांजवेळी मनाला छळत असते.हेच विचारही नकोसे वाटत असतात समोर जनसागरा किनारी असला तरी वाळवंट मला साचलेले असते. सांजवारा ही नको वाटतं मावळतीचे क्षण वार्‍यासवे पळविले जात नाही मनाची दारे बंद केली जातात.विरहला... नाही? त्या सुखद आठवणी सोडून जातात! अवती भोवती गर्दी असतानाही मन एकटे असते.  सुकलेल्या कळ्या फुलांचे निश्वास टाकीत असते एकटे शांत!

अशातच विरहाचे चटके जास्त जाणवतात.

            विरह मनाला उजेड दाखवितच नाही तो मनाला त्या त्या गोष्टी घेऊन जात असते. एकही क्षण  तेथे गेल्याशिवाय दिवस जातच नाही. पहिली भेट मनाला छळत राहते.मनाचे सारे संदर्भ वेगळे होत  जातात . पण मनाला कुठे कळते सारेच संदर्भ! मागे पडत जाणारे संदर्भ. मागे पडत जाणारे संदर्भ. प्रत्येक क्षण समोर येतानी मन उरात भरून येतो... 

      मन गुंतत जातात .कुठेतरी नाही हळव्या क्षणांचे हिशोब मांडले जातात.तेव्हा असंख्य आठवणी ओळखीच्या वाटताना जुनेच चेहरे आपले वाटत नाही.

            वेळ कधीच कुणासाठी थांबत नसतो... विरह मनाला सोसावा लागतो. वेळ निघून गेल्यावर तो थांबेल असे समजायचे. विचार... फक्त काही वेळासाठी असतो. प्रत्येक क्षण प्रेम शोधत असते.

       जीवनात निर्माण करण्यासाठी पण कृष्णालाही राधेचा विरह सहन करावा लागला.

मीरा हे कृष्णाच्या प्रेमासाठी झुरत राहिली... 

       एक  पत्नीव्रत पती रामाला ही सीता चा विरह सहन करावाच लागला. सीतेच्या जीवनात सुख आले आणि नियतीने विरह लिहून दिला.               विरहात सारेच गळून जात नाही त्यामागे सर्वच सुखही असावे. हळुवार आपल्यामधील नयनाचे शब्द जपून ठेवले जातात. मनातील विरह मनात ठेवून आयुष्य घालविले. प्रेम काय असते...विरह काय असते... त्यांच्याकडे पाहिल्यावर कळत.

         मनातील थंडी नाहीशी होते. मनातील फुल नाहीसे होते. मनातील फुल नाहीसे होते. मनातील शब्द होतात .मनातील रिमझिम नाहीशी होते.वसंत वसंत राहत नाही. रेती वरील पाऊल खुणा, खुणा  राहत नाही. बागेतील आठवणी बागेत राहत नाही. 

          पायातील पैंजण रुणुझुणू  वाजत नाही. पावसाचे पाणी मनाला छळत असते .आपलेच घर आपले राहत नाही. फुलातील सुगंध सुगंधहीन होत जातात. भिंतीवर फक्त सुखद आठवणीचे संदर्भ उरलेले असतात. पण निस्तब्ध. उजेडाला अंधार नाहीसा करतो. ओलाव्याशी आपले नाते जुळविण्यासाठी अति ओलावा निर्माण करावा लागते. फक्त विरहाचे रंग नष्ट करण्यासाठी .

          क्षणात भास होतात तुझे रंगमय सूर आले पण ते क्षणिक भास असतात....त्या स्मृतीचा प्रवास मनात दाटून येतात. मन विरहाच्या वेदनेने असह्य कळा येतात. कळा शक्ती नाहीशी करतात खुणा पुसलेल्या असलेल्या असतात तू नाहीसे झालेला. 

         विरह मनाला रिकामा होऊ देत नाही. आसवांच्या सागरी फक्त नाते जुळविले जातात. विरहाचा किनारा गाठेपर्यंत हातातून वेळ निघून गेलेला असतो प्रीतीचे रंग नाहीसे झालेले असतात नात्यांची गुंफण हातात नसते. धुंद झालेली हवा झालेली हवा गारवा देतच नाही. हळवेपण मनातील अंतरंगातले दुवे नाहीसे होऊच देत नाही.

       एका फुलावर स्थिर झालेले मन आता एकरूप होऊच देत नाही. मनातील वाळवंटाचे जग अधिक वाळवंटी करून जातात . कितीतरी हिवाळे आले तरी प्रेमाची अनुभूती मिळणार नाही. अंकुरलेल्या मातीला माझा स्पर्श होणार नाही आणि झालास तर प्रेम फुलणार नाही. त्यात फक्त विरह निर्माण होईल. ओंजळीत आसवांचे घर आणि मनात सुखद आठवणीचे घर...दोघेही  आपली सीमारेषा सांभाळून जगत आहे जगत आहे ! त्यांचे लाड पुरवीत आहे .

          फाटलेल्या मनाला आसवांचे रंग चढवत आहे,भरवेगाने!

                     दि. 27.3.2008

            सविता तुकाराम लोटे 

(सर्व चित्रे हे गुगल वरून घेण्यात आलेली आहे)

प्रश्न

प्रश्न

एक एक प्रश्नचिन्ह 

उभे आवासून

वास्तवतेत  

कागदाची घडी करावी 

तशी चौपट होत जाते

प्रश्नचिन्हची साखळी 

आवासून

अपेक्षांचे डोंगर 

वसंताचा बहर 

आसवांची मनगळती

आठवफुलांची तक्रार 

गुरफटून टाकतात

मानगुटीला

प्रश्न चिन्हांची शांत जळत

असलेले सहवेदना 

आणि सूर्योदयाच्या 

किरणाचा

प्रश्नासह...

आवासून!! 

   सविता तुकाराम लोटे 

अचानक आज

अचानक आज 

अचानक आज 

आभाळ भरून आले

मातीला सुगंध आला 

कोमेजलेली झाडे वेली 

करू लागली नृत्य 

वाऱ्याच्या हळुवार 

स्पर्श सोबत 

     अचानक आज!!

            सविता तुकाराम लोटे 

आज अवेळी

       आज अवेळी 

आज अवेळी का असे झाले 

आकाशातील सूर्यकिरणे ही 

मनसोक्त घरात येऊन गेलीत नाही

चुकले का रे माझे

की, 

सूर्यकिरणे ही दिले नाही 

आज अवेळी का असे झाले 

दाटून आलेल्या सांजवेळी 

सोनेरी ऊन दिली नाहीत 

की हसरी सूर्यकिरणे दिली नाहीत 

आज अवेळी का असे झाले 

गतकाळातील जीवघेणा आठवणी  

हदयात माझ्या  दाटून येती 

असे काय झाले आज अवेळी

       सविता तुकाराम लोटे 

             

मी कोण

मी कोण 

दिवेलागण झाली

आणि कुणी नसताना घरात 

उफाळून येतात आठवणी 

मन सैरभैर होते 

विझलेल्या स्वप्नाची 

राखरांगोळी पाहताना 

अजून टवटवीत आहेत 

माझ्या मनातील

स्वप्न फुलांची राख 

मूक पापणीत आसवांचा संगे 

विझलेल्या स्वप्नात काय 

माझी चुक की नियतीची 

न निळे मज उत्तर 

विझलेल्या स्वप्नाच्या राखरांगोळी 

तुफानी लाटांशी लढण्याची 

हिम्मत असली तरी 

ते एक स्वप्नच 

अजूनही बंदिस्त आहे 

प्रगत समाजाची स्त्री 

स्वप्नांची राखरांगोळी डोळ्यांनी 

बघत 

अश्रू संगे 

           सविता तुकाराम लोटे 

उंबरठा ओलांडताना

उंबरठा ओलांडतांना 

उंबरठा ओलांडताना

बाईमाणसाने विसरून जावे 

बालपणातील भातुकलीचा खेळ 

राजा राणीचे स्वप्न फुले 

जीवनातील सुखद आठवणी 

उंबरठा ओलांडताना... 

धुंद भावना क्षणात 

वाऱ्यासंगे देऊन घ्यावा रेशीमबंध

मेघ दाटूनी आल्यावर 

गंधलहरी पसराव्यात

तसे उंबरठा ओलांडताना 

बाई माणसाने विसरून जावे 

मृगजळाच्या लहरी, 

जीवनातील!!

         सविता तुकाराम लोटे 

भीम माझा कसा होता

भीम माझा कसा होता 

काय सांगू तुम्हाला 

भीम माझा कसा होता 

अज्ञानी दगडाला ज्ञानगंगेच्या प्रवाहामध्ये 

नेणारा महाझरा होता

भीम माझा कसा होता 

चंद्राची शीतलता, सूर्याची प्रखरता 

समानतेचा वारा होता 

भीम माझा कसा होता

भुकेलेला अन्न देणारा महाशक्तिमान होता 

भीम माझा कसा होता 

रूढी प्रथा परंपरेला मूठमाती देणारा 

नवविश्व निर्माता होता 

भीम माझा कसा होता

भारताला संविधान देणारा 

महाज्ञानसाठा होता 

भीम माझा कसा होता 

मनुवादी विचारवंतांना जागेपणी 

पडलेले स्वप्न होता 

भीम माझा  बुद्ध कबीर फुले 

यांच्या विचारांना पुर्वलोकन करणारा 

महान विचारवंत होता

भिम माझा प्रज्ञेचे शिखर होता

भीम माझा ज्ञानाचा महासागर होता 

भीम माझा दीनदलित समाजाला 

बुद्ध धम्माकडे नेणारा सूर्य होता 

भीम माझा असा होता

     सविता तुकाराम लोटे 

दीक्षाभूमी

        दीक्षाभूमी 

दीक्षाभूमी 

तुझ्या पहिल्याच भेटीत

हसली आणि 

टिपूर चांदणे 

झाले उन्हाचे

माझ्या शब्दांनी

सजवली 

काव्यरूपात ...

तुझ्या हसतमुख 

चेहऱ्याने प्राजक्ताचा

पसरविला गंध 

सृष्टीत 

तुझ्या हसण्याने 

अनामिक नाते 

निर्माण केले 

हृदयी ...

अखंड वाहत 

होता धारा 

तू हात दिलास 

आणि 

धाराचे फुल झाले

नयनी

मी ही हसले 

तू ही हसली

आम्हासंगे

कोवळ्या टिपूर चांदण्यातमध्ये!!

     सविता तुकाराम लोटे 

बळी

        बळी 

अजूनही तळहातावरील 

मेंदीच्या सुगंध दरवळत 

हळदीचा रंगही पिवळाच

हिरवा चुडा पायातील जोडवी

सांगत आहेत तीची कहाणी

किती सोसले असेल 

त्या नाजुक देहाने

गोरेपान शरीर झाले आहे 

अंधारातील गुढ रहस्य

काय झाले असेल 

हत्या की आत्महत्या हे ही 

कळत नाही तिच्याकडे पाहून 

चेहऱ्यावरील हसरी मुद्रा 

काहीच सांगत नाही 

तरीही पण सांगून जाती

मेहंदी भरल्या हातावरील खुणा 

हळदी भरल्या अंगाची व्यथा 

फुडलेल्या चुडयांची कहानी 

आणि काळयाक्षार जोडव्यांनी

न बोलता सांगून दिले 

पुन्हा एक बळी स्त्रीचा 

न संपणाऱ्या प्रथेसाठी!!!!

            सविता तुकाराम लोटे 

पुन्हा भेटावेस तू

पुन्हा भेटावेस तू 

पुन्हा भेटावेस तू

अशी इच्छा हृदयी

येऊन गेली

या बंदिस्त मनाच्या स्मृतीआठवणीत

पुन्हा भेटावेस तू 

तेच कळया जुळवून माळरान गुंफीत 

केसात माळावे तुझ्या हाताने 

मनाच्या आनंदात फुलावे 

पुन्हा मिळून 

पुन्हा भेटावेस तू 

नयनी भाषेच्या सोबत 

शब्दविना सांगावे तू 

तुझे शब्द 

पुन्हा भेटावेस तू 

मला माझे अस्तित्व सांगण्यासाठी 

येणाऱ्या वादळ वाटेवरून सावरण्यासाठी भेटावेस तू!

           सविता तुकाराम लोटे 

सुकलेले शब्द

सुकलेले शब्द 

ओंजळभरच सूकलेले शब्द

गोळा करता करता 

सुकलेलेच शब्द 

पूजा करीत राहिले 

सुकलेल्या शब्दगंधाची

नकळत 

त्यांच्याही

गंध दरवळू लागला 

दहादिशा सुगंधित 

करून माळ गुंफीत पुन्हा 

ओंजळभर सुकलेले शब्दांची

                  सविता तुकाराम लोटे 

भीती

भीती 

तहानेने व्याकूळ

आत्महत्या करीत आहेत 

शेतकरी समाज

दया न येती

सरकार अभिमानाने सांगती

कृषिप्रधान देश आमुचा 

परी भीती मनात 

काय? 

आम्ही कृषिप्रधान 

दोन वेळच्या जेवणासाठी 

करावी लागते रात्र-दिवस 

कष्ट डोंगराएवढे दुःख 

मनात ठेवून जाता आहे 

प्राणज्योत संपवून 

भीती वाटते मनी

असेच चालले तर 

आम्ही कसे सांगू

कृषिप्रधान देशवासी ! 

आम्ही 

        सविता तुकाराम लोटे 

वणवा पेटला

        वणवा पेटला 

वणवा पेटला... 

उगवता सूर्यासारखा 

वणवा पेटला ...

हिरवा गर्द रानफुलांच्या अंताचा 

वणवा पेटला...

अस्तित्वाच्या पालापाचोळ्याचा 

वणवा पेटला...

निसर्गरम्य अद्भुत 

श्रीमंतीचा!

       सविता तुकाराम लोटे 

निशब्द

     निशब्द  

वाईटपणाचा सीमा 

गाठल्या 

गहिवरून 

असंख्य संवेदना सोसण्याची 

बेसावध प्रयत्न आपोआपच 

वलय 

फरक करून 

अनपेक्षित 

मनमोकळा शब्द 

भेटण्यासाठी ...

मिळवायचे होते 

वास्तव सुंदर 

सदाफुलीसारखे 

टवटवीत,

पण मौनच!

अस्वस्थ कल्लोळ सावलीचा

टवटवीत फुललेला 

अबोल ...

शब्दांच्या घागरी

मूक.... 

घमेंडखोर...

कळायचाही आधी

अंत... 

तळ्याकाठावरिल भ्रमासारखे 

गहिवरून 

निशब्द!!!

          सविता तुकाराम लोटे 

----------------------------------

प्रश्न

प्रश्न 

एक एक प्रश्नचिन्ह 

उभे राहतात 

आवासून...

वास्तवतेत  

कागदाची घडी करावी 

तशी चौपट होत जात

प्रश्न चिन्हांची साखळी 

आवासून...

अपेक्षांचे डोंगर 

वसंताचा बहर 

आसवांची मनगळती

आठवफुलांची तक्रार  

गुरफटून टाकतात

आवासून...

मानगुटीला 

प्रश्न चिन्हांची शांत जळत 

असलेली सहवेदना 

सूर्यास्त सूर्योदयाच्या 

पहिल्या किरणांच्या

उत्तर साखळीने

       सविता तुकाराम लोटे 

हळवा शब्द

      

  हळवा शब्द   

          रुणझुण आवाज न करता आपले बालपण निघून जावे आणि कधी लहानपणाला निरोप घेतो हे सुद्धा कळत नाही. हळव्या नयनांमध्ये मोठी स्वप्न जागा घेतात.

      सोबत नवीन विश्वामध्ये मध्ये पाय ठेवण्याचा पंख्याला नवीन विश्वामध्ये उडविण्यासाठी बळ निर्माण करणाऱ्या आजच्या नवीन विश्वासाचे नवीन पंख घेतात. पाखरांना आकाश बेधुंद उडण्यासाठी नवीन पंखाला शक्ती देतात.

      नवीन सितीज निर्माण करून देतात. आपले पालक वाऱ्याच्या झुळकीने सारखा शब्दाला वादळ आपले पंख तुटू न देण्यासाठी तळ हाता सारखे जगतात मायेने पालक.

         जगु द्यावे त्यांना नवीन विश्वास 

         पाठीशी स्तंभ म्हणून आणि मुक्तपणे

                       सविता तुकाराम लोटे 

----------------------------------

प्रवास

    

प्रवास  

         मनातील विचारांना घेऊन जातो पण आपला प्रवास कुठे घेऊन जातो तर आपल्या मनातील प्रवास आपल्या माणसाजवळ घेऊन जातो ते शब्दात सांगू शकत नाही आजूबाजूला असलेल्या प्रवासांचे मन सुद्धा तसेच असते.                 कारण ते सुद्धा आपल्या मनात आपला प्रवास करीत असतं येणाऱ्या शब्दांना येणाऱ्या अनुभवाला मोकळी वाट देऊन जातात आणि ते ऐकताना आपला प्रवास पूर्ण झाला हे सुद्धा कळत नाही मनाला त्यांचा एक अनुभव नवीन अनुभव साठी तयार करीत.

          आपला प्रवास अंड करीत अविरत चाललेला त्यांचा प्रवास आपला प्रवास मनातला धावण्याचे सामर्थ्य आनंद देत चालू असतो हसत हसत आणि हसतच

    शब्दांच्या चिंब प्रवासात 

    भिजून मनातील कोपरा  

    करीत नवीन पाऊल वाट जुळवत

                 सविता तुकाराम लोटे 

-------------------@-----------

नकळत आलेले क्षण

        नकळत आलेले क्षण

 संध्याकाळ दाटून आले असेच  

वाटतांनाच, सोनेरी क्षणानी आलेच 

नव्या वाटा ,घेऊन वळणावरती 

फुललेल्या नजरेने आणि शब्दावरती 

       मृगजळाचा त्याच्या मागे धावत आहे आपले मन असे वाटत असताना त्या एका क्षणांनी किती मागे घेऊन गेले आपल्या मनाला. स्वप्नामध्ये रंग भरत क्षणापर्यंत वाट पाहत असताना क्षणात मागे जावे लागले का?कळत नाही. पण मागे गेले त्या क्षणाला ते क्षण सहज आपल्या जवळ आले असे वाटत नसले तरी क्षणासाठी मन तयार होते असेही  वाटत नाही. काही दिवसांमध्ये ते फक्त मृगजळ वाटत होते पण? ती पहाट नवीन क्षण घेऊन येईल. फुललेला शब्द मधुर रुपेरी क्षणांनी गुलाबाचे तेज घेऊन!

     खरच तो क्षण काय होत्या. त्या क्षणाला कोणते नाव घ्यायचे आणि द्यावे? चित्रांनी भरलेले आट चित्रकृती सारखे ते सर्व होते. चित्रात काही रंग भरता येतात आणि कधीही त्याला नवीन रूप देता येते तसेच काही तो क्षण होता. एखाद्या गोष्टीसाठी किती संघर्ष करावा लागतो... पण हे संघर्ष कशासाठी आहे हे सुद्धा माहित नसताना.... आणि तो संघर्ष कुणा बरोबर आहे हेसुद्धा माहीत नसताना. फक्त संघर्ष असतो आणि त्यासाठी सर्व शब्द एकत्र करावे लागते पण का? कळत नाही.

        प्रत्येक वेळी प्रश्न ....आणि प्रश्न? इतरांच्या शब्दांना महत्व देता -देता आपण किती मागे जात असतो. आपले स्वप्न...आपली महत्वकांक्षा ...आपले अस्तित्व ....आपले शब्द...आपली प्रसन्न....आपले निरागस प्रेमळ भावना...आपला हसत-खेळत स्वभाव... साधे-सरळ वाटत असणारे चेहरे किती गोष्टी करून जातात

    आलेले क्षण नकळत , आलेल्या पाकळ एकत्र येत होत्या. सोनेरी शब्दांनी आणि मोहक क्षणांनी. ते काय होते त्यावेळी सुद्धा कळले नाही आणि आता सुद्धाकळत नाही. पण तो क्षण माझ्यातील स्वप्नांना एक पाऊल समोर घेऊन जाणारा नक्की होता.

क्षणक्षणानी फुललेला गुलाब

क्षणात आपले रूप दाखवीत गुलाब 

काट्यांची साद देत फुलतो 

सोनेरी निळ्याभोर जलाशयात 

       वादळ येथील चमचमणा-या विजा येतील . वारंवार तरंगत राहील नयनामध्ये स्वप्नाचा ओघ पाणीदार नयनात!  वारंवार येतील. आसवांचे  काटे गढूळ पाण्यातील साचलेला संघर्षाचे वावर येतील. विक्राळ रूप घेऊन इतरांच्या मनातील भावना व मनाला घायाळ करणारे शब्द वारंवार येतील. सगळीकडे चाकोरीबद्ध शब्दांचा समूह आणि देतील शब्दाच्या प्रवाहामध्ये घायाळ करीत पण त्यानंतर सुद्धा येते.

        ...आलेले क्षण नकळत मनाला फुलविणारे . नवे रूप नवे स्वप्न नवे चांदण्याचे गाणे

व नवे गुणगुणत शब्दाची साद.

वारंवार येतील फुललेल्या क्षणाबरोबर स्वप्नामध्ये बळ देण्यासाठी काट्यातून फुलेरा फुलेल नवीन शब्दांच्या नवीन प्रवाहाच नवीन अस्तित्वातील सोनेरी  क्षणाचा नवीन पालवी आसवांच्या सोबत पण ते स्वप्नातील रंग भरलेल्या ग्रीष्माच्या निखाऱ्यात  निघाल्यावर सावलीतील विसावा मध्ये फुललेल्या माळरानातील इवलेसे रोपटा सारखे नजरा देतील नवीन सोनेरी किरण आणि उगवत्या सूर्यासारखे नवीन स्वप्न.

   नव्याच वाटा मृद हिरवळ पायवाटेमध्ये वळतील नजर. त्या वाटेवर व शब्द सुरांमध्ये नव्या वाटा नवीन स्वप्न नवीन उमेद नवीन नाते नवीन गुलमोहर आणि नवीन चौकट.

     मनसोक्त त्या वळणावर चालताना चौकट सुद्धा गुंफत आहे गुलमोहर फुले पण त्याला उन्हाचे चटके करावेच लागते. मिटलेल्या पापणीत स्वप्नांचा ओघ आला तरी त्याबरोबर आले आलेली नवीन पायवाट मयुर स्पर्शाने फुललेला त्या क्षणाला नाजूक शब्दांनी आणि कुंपणात राहूनच पण स्वतंत्रपणे. येणारी जबाबदारीसुद्धा चोर पावलांनी आली.

       नयन भिजले नाही असे झाले नाही पण हा प्रवाह वाटतो इतका साधा व सरळ सुद्धा नाही आणि नव्हता इतरांना पहातांना वाटतं इतका या प्रवासासाठी किती बदल करावे लागेल इतरांना माहीत नाही कारण माझे स्वप्न माझी महत्वकांक्षा माझी दिशा ही वेगळी होती पण मी बदलत गेले माझ्यातील स्वप्नांना पुर्ण करण्यासाठी.

    बदलता स्वभावा बदलले शब्द  बदलले विचार बदलले जुने शब्द आणि वैतागलेले चित्र आणि बदलले मनातील पांघरलेला तुटलेल्या स्वप्नांना हळू पावलांनी आणि शब्दांनी अन फुललेल्या चेहर्‍यानी.

        तरी होत राहिले त्याविरुद्ध पण कणखर आवाज आणि मधुर शब्दांनी सर्व शक्य होते ते त्या क्षणाने कळून आले अजूनही त्या क्षणांची वाट पाहत राहील. ते क्षणच आपल्यासाठी नवीन बदल विचारांमध्ये नवीन स्वप्न नवीन पायवाट नवीन महत्वकांक्षा व नवीन सूर देतात फुललेल्या त्या चेहऱ्यामध्ये आणि फुललेल्या त्या हसरा सावळ्या रूपा चे नवे गाणे आणि नवे सूर सापडतात.

       हळुवार पावलांनी आणि दाटीवाटीने भरलेल्या सोनेरी पावलांनी.

    खरंच वाटतं त्या क्षणासाठी तयार नव्हतो पण तोषण एका चौकटीमध्ये गोळा  करून ठेव ला आणि ते पाहताना वाटतं जगत आहोत आपणास रेशन हसरे नयन हसरे धावते शब्द आणि उगवलेलं नवीन दिवसाचा सूर्यप्रकाशा सारखे।          वेलांटी वळणावर  मुक्त मनानी

      इंद्रधनुष्य घेऊन  आलेच.  क्षण 

      निळाशार टोपी मध्ये आणि 

             उपरन मधून 

           नवे सूर... नवे शब्द ....नवे गाणे...

                      सविता तुकाराम लोटे 

-----@@@@---------@@@@@-----