रोज नियमितपणे एवढी मात्र गोष्ट केली जाते ती म्हणजे प्रतिक्रिया देणे. कुणाला ती बोलकी घ्यावीशी वाटते तर कुणी ती मूक देत असते. अंतरंगाच्या वळणावर पाहणे जरी वेगळे असले तरी संवेदना मात्र वेगवेगळ्या होतात. सोबतीच्या नात्याला सुवास उडून जातो... सफलतेचे शिखरावर असताना जीवनावर मात्र वेगळीच !
त्याच नवीन वाटेवर जाताना जुन्या संस्कारांना मात्र मागे सोडवित नाही. आपल्या मधील नवनिर्मितीचे गाव मागे पडत आहे. हे त्याच्या लक्षात सुद्धा येत नाही. चित्तातील संवेदना वेगळ्या असल्या तरी छत्रीत भिजण्याचा मोह मात्र सुटत नाही. समजून घेतले तर समजून घ्यायचे आणि नव्या वाटा संग्रह बरोबर मनात नवीन फुगडीचा खेळ चालू होतो.
नव्या क्षणीपरत आता दुसऱ्या क्षणी जुन्या संस्कारांना प्रभावित करीत असते. तेव्हाच तर मनावरील भाबडे भाव मात्र प्रती क्षणी वेगवेगळी होत जातात. मन स्वभाव वेगवेगळी असतात जीवनातील अशांतता वेगवेगळी असतात. मन कधीही अर्धा वाटेवर आपली प्रतिक्रिया देत नाही.
काही ते इतक्या कोवळ्या रूपात देतात की त्यांचे शब्द मात्र त्यांनाच हवे असते. कुणाला मात्र ते नको असते. त्यांचे डोळे... त्यांचे शब्द... त्यांचे चेहऱ्यावरील भाव... आशा-आकांक्षा... घाबरट पण अतिआत्मविश्वास... ते लक्षात सुद्धा येत असेल तरी समोर एक धुकं पांघरुन कोवळ्या ऊन धारेबरोबर वादळी होतात आणि सांगत राहतात.
मनाला अतितीव्रपणे," मी असा आहे... "रोखून धरलेल्या नजरेने विचारत उरलेल्या शब्दांची धारदार कात्रीशब्दमाळेबरोबर विसरलेल्या प्रत्येक क्रियांबरोबर शांतीपूर्वक निर्मळ मनाचा एक रहस्यमय विसरलेल्या क्षणासोबत!
नयनातील भावा हे मुक्तपणे प्रतिक्रिया व्यक्त करत असले तरी संग्रहाची वेळ... संग्रह करण्याची वेळ... संग्रह शब्द देण्याची, वेळभाव...चुकले की ते नकोच असते पण ती रिमझिम देऊन जातात समजून आणि नसमजून. प्रति क्षणी आपली प्रगतीक्षणी.
काही क्षणी ओलावून जातात आणि काही शन अनोळखी होत जातात.नवीन- जुन्या साखळीमध्ये फुलांचे क्षण फुलतात पण कितीही नको असलेल्या प्रतिक्रिया इतका सहज आणि इतक्या खुलेपणाने देऊन जातात. त्यांना नको असलेले शब्दही आपल्याला देत राहतात.
लालबुंद झालेल्या चेहऱ्यावरील
हसू मात्र गोड असतील
असे नव्हे !!!
वाटेचे गणित काय असावे कळत नाही. इतके बोलके नयन हे सतत भिजवणारे..... भावनेतील... मूक वेदना आणि वेदना नसलेल्या नात्याला परत वेदना असल्यासारखे भासत राहणे हे वेगळे स्वरूप!
आल्या वेदना त्यांना समोर जावे लागते पण खरंच, त्या वेदना नको असतात. त्या नको असलेल्या वेदना मुक प्रतिक्रिया देत राहते.
संवेदना खूप असतात. परिसंवाद खूप असते. घटत जाणारे... वाढत जाणारे.. सुखद दुःखद...अलिप्त... अनंत अडचणीचे... झपाट्याने गेलेल्या त्या वेळेला आपण साक्षीभावाने बदलत जात असतो. त्याला आपल्या गरजेनुसार बंधनमुक करीत राहावे लागतेच. प्रयत्नांना नकोच असतात. दुःखद संवेदना दुः खद प्रति प्रतिक्रिया आणि जाणिवा. चमत्कार स्वाभविक असतो की आंधळा समर्थ थोडा वेळ रचनात्मक शक्य असलेल्या जंगलात मन रमत नाही नकळत रमणारे मन आणि परिसंवाद वाचविला जातो .
येतील तेवढ्या संख्येवर स्वाभाविक दुष्टीने नजर मंगलमय आणि कल्याणकारी होत राहते. जीवनातील सशक्त विचार प्रतिक्रिया मनाला बळ देत असते. जीवनातील विवेकाला बळ देत असते. खोल असते वाद-विवाद वेगवेगळे असते..... आणि नकोच असलेले भाव अति क्षणभंगुर असते.
जीवन सुखमय संवेदना कधी दुःखमय संवेदना सुख संवेदनाचा मोह तिरस्कार तटस्थपणा प्रगतीचे भाव देत असतात.
जीवन वाटेवरील संघर्षमय वाट
सुखदुःखाच्या वाटेवरील प्रगत वाट
असावी लागते वाटेवरील जीवनधारा
आणि तसे नकोच असावे वाटे
मधील अडचणी..... अलिप्ततेच्या
..... या विचार सागरात आणि प्रतिक्रियांच्या
मोहमायेत विसरूया; नको असलेले विचारधारेला आणि स्वमुक्ताने... स्वमायेने ...स्वविचारधारेने.... शब्दांचा योग्य फुललेल्या मायरानामध्ये !!!!!
दिनांक -१६.२.२०१५
✍️🏻©️®️सविता तुकाराम लोटे
©️®️✍️Savita Tukaramji Lote
शीर्षक :- नको प्रतिक्रिया रिमझिम
आपल्या येण्याची जाणीव आपल्या प्रतिक्रिया जरूर नोंदवा.
आपली प्रतिक्रिया कमेंट बॉक्समध्ये जरूर नोंदवा आणि लाईक आणि शेअर करायला विसरू नका .
Thank you!!
*************************************
